On melancholy hill

Zachodzi słońce pierwszego zapowiadającego wiosnę dnia. Bezchmurne niebo wydawałoby się prawie letnie gdyby nie świadomość wczesnej jeszcze pory. I na myśl ma się rozumieć lato przychodzi, nadzieje z nim wiązane każdego roku, każdego roku niespełnione. Nadzieje to jedno, a to co się zazwyczaj wydarza – drugie, wcale nie gorsze. Były takie lata, kiedy mówiłem – następne będzie lepsze, były i takie, kiedy mówiłem – następne będzie jeszcze lepsze. Coś mnie trzyma w miejscu i nie wiem co, a podejrzewam, że gdyby nie trzymało znalazłbym się teraz albo latem gdzieś indziej, w miejscach o których czasem marzę zamiast do nich się udać. Ale coś mnie zatrzymuje. Może wrażenie, że wszystko się rozpadnie kiedy mnie zabraknie (nonsens), a może moja nieobecność stanie się przyczyną rozpadu? Wrażenie panowania nad znanym mi światem i nadzieja na świat nad którym nigdy nie zapanuję. Wybieram to pierwsze żeby nie sprawiać kłopotu innym. A słońce dalej zachodzi i czas wcale nie ucieka tak szybko jak nam się wydaje. Wystarczy wodzić za nim wzrokiem i mieć wiarę, że wszystko dobrze się dzieje. Chętnie pozbędę się mniemania o tym, że panuję nad tym co mnie otacza na rzecz zaufania. Ufam, że cokolwiek się stanie szczerze na to odpowiem. A słońce zachodzi nadal i myślę czy potrzebuje mojej odpowiedzi? Czy jakiekolwiek wydarzenia jej potrzebują? Świat jest dalej ode mnie, od każdego, niż to się wydaje. Myślę, że to dlatego, że tak dobrze sobie bez nas radzi.
Za dużo tu różnych myśli, zbyt świeżo wyczytanych. Ale ciągle jest zima i nie potrafię po kolei opowiedzieć czegokolwiek, raczej zapisuję wrażenia niż myśli (grafomania!). To dlatego, że nie mam myśli, takich soczystych i wyraźnych, które dałoby się zapisać, które mają jakieś znaczenie. Stąd piszę rzeczy bez znaczenia, słowa lejące się linia za linią, ale mogące być albo i nie być. Słowa nieważne, bo powtarzające co zdanie to samo zdanie o swojej pustce. I tak można na okrągło, można aż do utraty wzroku, albo aż zajdzie słońce, które było na początku tego tekstu.
Wrócę do lata, bo zbliża się z całym bagażem wspomnień, a są to wspomnienia bardzo dobre i dobre, nie ma złych. Wracam do lata, żeby nie wydawało się, że depresja mnie ogarnęła. Co najwyżej melancholia, może jeszcze nie taka o jakiej pisze profesor Markiewicz, ale zmierzająca ku takiej. Melancholia ze względu na świat, melancholia której nie rozumiem do końca, bo nudzi mnie myślenie o niej. Melancholia, która może być twórcza.

Reklamy